Petualangan Sukab
Cerbung Betawi Urban
Tangan Siapé? (33)
Sukab nyang liat ntu motor kayak mau terbang langsun nyéngklak.
“Hayuk Bro, oyok ntu pemotong tangan!”
“Tadi Bang, karang Bro, mané nyang bener?”
“Huss! Kok jadi urusan bahasa! Hayuk kejer!”
Obrolan secuil émang bikin ojek buruan sempet ngejau.
Tapinyah ojèknyé Sukab bukan sembarang ojèk.
Dengen letusan dari knalpot, terbanglah ini ojèk ngejer ojèk nyang bawak potongan tangan.
Hwèèèèèèèèèèèngngngngng! Hwèèèèèèèèèèèngngngngng!
Hwiiiiiiiiiiiiiiiiiingngngngng! Hwiiiiiiiiiiiiiiiiiingngngngng!
Tengé malem dué motor ngebut ayeng-ayengan kluar masup pelosok Jakarté. Nggak peduli ntu gang mingsi adé ténda kawinan, kursi-kursi plastik di tempat orang meninggal, layar tancep, panggung orkes, genangan aèr kayak kolam atawa kali, ntu dué motor tetep ajah geblas-geblasan.
Whèèèèèèèèèrrrrrrr ….
Ya terang ajé nyiprat duonk aèrnyah.
Kalow nyang dikejer èn bawak potongan tangan bedaré-daré jelas temenan amé ntu ojèker. Tapi kalow nyang ngejer baru jelaz ajé kenal, walow kayaknya sih udé lumajang kompak manis proyèk tèngkiu.
“Hoooooiiiii! Maknya!”
“Jangan ampé kepergok ngebuntutin yé?”
“Jangan ampé kepergok pegimané,” katényé gentus, “kalow jalanan ramé mah bisé, ini pan gang kumuh, pastinyé ya jehelas mangsud énté, nggak usyé paké kepergoklahyaw!”
“Trus?”
“Ya terserah, mau diterusin nggak?”
“Terusinlah! Palang basé nih!”
Sembèn ngibril ntu Valentino Rossi van Abdul Somad lanjut-kebut ngeliyat-ngeliyutin motornyé dengen kemiringan ampir raté sejajar amé tané. Sukab ngeri jugak dikit, tapinyah ya apbolbu. Matényé ajé konsèn ngeliat ke depan, takutnyah nyang dikejer bakal ilang.
Apé rumé nyang disambangin tadi bener rumé maling? Begitu pikiran Sukab. Sedengken kalow bener maling, apé bolé sembarang bacok ajé ampé putus ntu tangan?
Motor nyang diikutin, nyang udé jelas mafhum banget kalow disatronin, tau-tau udé adé di jalan ke luar kota. Èn bukan cumak itu. Doi jalannya kayak tau-tau ajé udé pelanan.
Pas jadi pelan, adé dué motor ujug-ujug berèndèng di kanan kirinyé ojèkers temen Sukab.
“Di belakang masih ada tiga tuh,” katé Abdul Somad, “kité udé terkepung ajé nih!”
“Wah, gimana dong?” Bingung jugak Si Sukab.
“Ané mah ngikut ajé,” jawab Somad, “mau kabur bisé, ngikutin doi ya tergantung énté, ané kan ngojèk.”
Bolé jugak ini brader, pikir Sukab.
“Ya udé ikutin ajé ntu maunyé doi-doi,” katényé.
Sukab ngelirik kiri kanan. Percis kayak nyang doi buntutin, semua nyang ngeboncèng paké jakèt bekerudung nyang bikin mukényé gelap mulu.
Rada-rada kemegmeg jugak doi. Samé kayak nyang dibuntutin, nyang laèn-laèn jugak pegangin tangan bedaré-daré …
Syèt-dah! Pikir Sukab, sembèn boncèng Sukab kebayang ajé ntu anem orang misah ke anem jurusan, masing-masing ngeboncèng ojèk ke tempat sasaran. Trus kayak ninja bat-bet-bat-bet bacokin ntu tangan-tangan nyang dibilang maling.
Anem orang pigi, anem orang balik bawak tangan. Kalow ratusan, malah jangan-jangan ribuan tangan udé diembat, émangnyé adé gerakan apé?
Ini nggak kayak yang jual beli tangan tempo ari. Ini tangan dibakarin bakal hukuman orang-orang nyang suka nyolong.
Ntu rombongan anem orang nyang bawak potongan tangan paké sepeda motor belok kluwar dari jalan raya, masup jalan kecil trus ilang ke dalem kampung nyang orangnya udah molor semuah.
Aneh, pikir Sukab, nggak adé anak-anak mudé begadang.
Nyampé di lapangan bola doi-doi brenti. Kayak nyang udé biasé.
Sukab rada empot-empotan jugak rasényé. Nyang tadi dibuntutin Sukab ngebalik, potongan tangan dipégang kayak mégang roti Prancis panjang.
“Nah, kami semua ada di sini, apa yang kalian ingin tahu?”
(Bersambung)
*Ilustrasi: 2023, Dodo Karundeng