Petualangan Sukab
Cerbung Betawi Urban
Tangan Siapé? (32)
“Pegimané?
Hajar ajé yé?”
“Hajar ajé!
Blam-blam-blam!”
“Yo-i! Blam-blam-blam!”
“Ya udé! Tancap mèn!
“Tancap!”
“Tancap!”
“Tancap!”
Ntu anem orang saling ngaduin tinju sabelonnyé mencar ke anem jurusan.
Maknyadikupyak, pikir Sukab, doi nggak bisé ngebuntutin anem-anemnyé, musyabab kagak punyé ilmu pemecahan tubuh. Jadi Sukab ikutin hajé nyang tadi nabrak doi.
Èh ntu manusya ternyatah balik ke stasiun, kayak mau naèk kereta lagi, alias nglewatin tempat Sukab bediri begelap-gelap sembèn ngintip kayak detektip partikelir.
Doi lewat deket banget, tapinyah bayangan kerudung nyang kené muké, bikin Sukab kagak bisé ngeliat ntu roman.
Apé émang mesti gitu kalow segalé niatannyé resia yé, Sukab sibuk amé pikiran kendiri, bari trus ngikutin dari belakang.
Lagi-lagi kliatan tato potongan tangan di betis. Adé nyang resia, adé nyang diliat-liatin, pikir Sukab lagéh.
Stasiun udé sepian, èn keréta jugak selaan dikit, jadi Sukab nggak keléwat susyé ngebuntutinnyé.
Apé nyang dimangsud tancap? Sukab ngerasa musti bener ati-ati ngikutin orang ini, nyang tau-tau kayak ambil kesempetan waya pintu ngebuka, tapi kluarnya pas mau nutup. Jadi kalow adé nyang ngikutin, ya pintunyé udé keburu nutup.
Tapi Sukab mah lumayan lincah, soalnyé doi udé tau ajé kiat ngegeblas kayak gétu. Waya ntu orang di luar, Sukab juga udé di luar. Ntu orang emang rada curigation tadinyah, cepet-cepet Sukab pasang muké culun binti bengong dengen mulut nyang rahang bawahnya kayak mau jato.
Manjur rupanyah kibulan Sukab. Ntu orang lanjut jalan nggak nolèh-nolèh lagi. Tapinyah Sukab karang nggak mau kliatan nguntitnyé. Repotnyah ntu orang emang cepet jalannyé. Nyaris bekelebat.
Dari depan stasiun, si kerudung udé dijemput ojèk nyang langsun ngegas èn bablas. Sukab cepet tancep jugaklah ojèk nyang nganggur.
“Ikutin ojèk di depan! Tancap!”
“Tancap!”
Sumanget juga tuh tukang ojek, kayak bayangin dirinya di pèlem-pèlem seru. Ojèk nyang atu ngejer ojèk nyang laèn di jalan besar nyang mingsi ramé amé kenderaan beseliweran.
Hwèng-hwèng-hwèng-hwèng!
Mobil, sepeda motor, minibus, bus, bajaj dengan klakson masing-masing kayak semuényé tancep gas di jalan dua jurusan.
Udé malem émang, mengkényé nggak macet èn semuényé mau ngebut ajé. Alias udé padé tèlèr péngin cepet nyampé rumé
“Hwuèits! Jangan deket-deket! Nggak bolé ketahuan!”
“Oké Bro!”
Ngeslow dikitlah ntu ojèk, jarak jadi nambé, tapi mingsih kliatan ojèk nyang dikejer, bélok masup jalan nyang mau bélok apé lempeng pokoknyé cumak nyampé ke atu rumah.
Hwaduh, pikir Sukab, mau ke mane doi? Nggak banyak orang tau ini jalan istimewa. Dipikir samé ajé kayak jalan laèn.
Ojèk nyang dikejer brenti depan gerbang, nyang jembar selébar ntu jalan. Nyang boncèng udé lompat pager, ngilang ke dalem èn doi nunggu dengen mesin nyalé
Ojèk nyang bawa Sukab brenti jugak jauhan.
“Lho, nggak jadi ke sono?”
“Diemlah Bang!” katé Sukab.
Klep-klakep si ojèker. Keramaian jalan raya kedengeran sayup-sayup. Ntu jalan terang benderang paké lampu merkuri. Nggak adé tempat ngumpet sebenernyé. Tapi ngapain pulak mesti ngumpet, pikir Sukab, doi kali’ nyang perlu ngumpet, bukannyé ané.
“Bang! Bang! Bang! Lihat!” katé ojèker nyang histeris.
Rupanyah si kerudung lari dikejar jaing-jaing dari dalem. Lompat tembok langsun nyéngklak èn rheeengng motornyé melejit.
Waya léwat depan Sukab nyang bediri di bawé tiang listrik, mat bener di maté Sukab apé nyang doi pégang: tangan nyang mingsi bedaré-daré …..
Blam-blam-blam!
(Bersambung)
*Ilustrasi: 2023, Dodo Karundeng