Petualangan Sukab

Cerbung Betawi Urban

Tangan Siapé? (14)

“Silakan, silakan, silakan …” katé si kumis baplang nyang mingsi terus munduk-munduk.        

Masup dah ntu rombongan nelayan nyang bawak tangan dalem peti ès. Adé méja keliling gedé nyang tengényé bolong.        

“Silakan, silakan, silakan …” katényé lagéh, ampé semué udê duduk binti bingoen di kursi-kursi nyang bisé muter.        

“Tunggu dulu ya? Bapak masih ada tamu.”       

Abis itu ngilang déh si satpam gaya Paswalpres.        

“Kayak adé angin dari mané yé,” pikir ntu orang-orang, “dingin lagéh.”        

Sukab ngeliatin sekelilingnyé. Nggak adé apé-apé lagih di situh selaènnyah tipi gedé gambar dunié nyang gelap soalnyé warnanyé emang item. Banyak titik-titik èn satu titik byar-pet mulu. Sukab nyang sering nangkring di warnèt sabelonnya punyé hapé, tempatnyé doi hobi surpéng èn broséng, ngerti hajé ntu byar-pet ya titiknyé ini gedung.         

Ntu gambar dunié nyang dijembrèng kayak peta bisé berubé jadi gambar Jakarté èn ngasih tahu di mané ini kantoor adényé. Jelèk-jelèk Sukab tau jugak care kerjé Gugel-Mèp. Mengkényé doi jadi képo, ini pan bukan kantoor cabang Mbah Gugel.        

“Mau kencing di mané yé? Bolé nggak di sinih?”        

Ntu orang paké topi tiker pandan maèn datengin ajé pot taneman Jandé Bolong di pojokan.        

Bang Pol kontan nyolot ajah, “Huss! Karta! Émang rumé engkong lu?”        

Karta udah mau buka kolor padahal.        

“Kebelet Bang, dingin banget séh!”        

“Adé tempatnyé kalow mau kencing! Malu-maluin ajé luh!”        

Sukab amé Kaboel nahan geli, tapi nggak berani sombong jugak, orang kendirinya walow jadi buruh harian nyang ikut ngebangun gedung-gedung tinggi, seabisnyé jadi mah kagak bolé masup ntu gedung. Boro-boro masup ruang rapat nyang dingin binti wangi kayak gini.         

“Coba keluar lagi ke sono kalow émang kebelet, tanyak di mané toilèt gétu,” katé Bang Pol.         

“Towilèt? Adé kakusnyé di situ yé?”         

“Nyang jelas nggak adé pasir kalow luh nyarik lubang bakal mendem.”        

Karta nggak kayak orang ngerti, tapinyah kluwar jugak nyari kakus.        

“Towilèt … Towilèt …,” doi ngapalin bari kluwar, papasan amé boss nyang dicarikin Bang Pol.         

Semuanyah liatin ini bapak nyang kliatan di tipi itu waktu, nyang muhun-muhun orang nemu or balikin tangan anaknyé, nyang diperkirakeun Bang Pol musti banyak duitnyé. Romannyé tenang-tenang ajé nggak kayak nyang dibayangin Bang Pol. Nyang jelas tau-tau Bang Pol malah kasi hormat sikap siaga kayak ketemu atasan. Èh bapak ini ngebales pulak walow kayak basa-basi.         

“Bapak-bapak, katanya membawa tangan untuk saya?”         

“Siap!” katé Bang Pol, nyang lantes kasih liat ntu peti ès nyang diangkat ke atasnyé méja.         

Lagé-lagé mak-bul waktu dibukak kayak tongtonan sunglap.         

Si bapak terkesiyap liat ntu tangan. Matényé kedip-kedip, kacématénya dicopot bakal diusep-usep èn dipasang lagéh.         

“Ini tangan siapa?” Katényé.         

“Tangan anak yang dicari-cari itu, Jénderal!”         

Si bapak liatin Bang Pol nyang kayak ngarep dipuji.         

“Kita bukan di tempat tugas, Bapak,” katényé teges bener, “ini bukan tangan anak saya.”         

Bang Pol, Sukab, Kaboel, èn semuwah nelayan dekil nyang dateng paké truk itu padé mendelong. Walow kagak ngomong paké bahasé Éndonésah nyang kayak di tipi, doi-doi ngarti binti paham artinyé katé-katé ntu bapak nyang nggak mau dipanggil Jénderal.         

“Kemarin ada yang mengantar tangan anak saya itu, dan setelah diperiksa DNA-nya memang cocok, langsung dioperasi tadi pagi dan sekarang syukurlah sudah bersambung.”          

“Jadi ini tangan siapa?”          

“Itulah masalahnya, tangan siapa?”

(Bersambung)

*Ilustrasi: 2022, Dodo Karundeng

Leave a Reply