Petualangan Sukab

Cerbung Betawi Urban

Tangan Siapé? (15)

Tangan siapé? Émang ntu mengsélényé. 

“DNA-in jugalahyaw.”     

Ke mané?     

“Bawa saja ke kantor polisi. Biar mereka yang urus. Bapak-bapak ngapain sibuk kayak gini? Bawak tangan ke sono-sinih. Mestinya Bapak-bapak ini kan cari duit. Cari ikan. Macul di sawah. Apé ngojèk. Ya kan? Udah berapa lama nih bawak tangan? Sudahlah, drop di kantor polisi aja! Atau ditinggal di sini, titipin ke saya. Nanti saya yang bawak. Gimana?”      

Semuényé bengong padé. Sukab nyaris mikirin kayak gitu jugak. Walow baru atu ari atu malem, serasah udé taonan urusan ntu tangan. Syarapnya capek. Doi udé lepasin pikiran dapet duit banyak bakal hadiah nemu. Udé semangkin jelas karang. Doi cumak péngin atinyé seneng, èn ini tangan atu ari atu malem ni cumak bikin susyé.     

Tapinyé apé bisé begituh?     

“Pegimané kalow ntu ané punyé tangan?”     

Ntu nyang dipikir Sukab èn ntu pulak bikin Sukab mandeg-grek, nggak tau musti jawab apèh.     

Bang Pol nyang ngejawab. Jadi pormil lagi doi.     

“Maaf Jenderal! Tangan ini tanggung jawab kami! Jika memang bukan tangan putra Jenderal, sebaiknyalah tangan ini kami bawa kembali!”      

Bang Pol kasi hormat model angkatan, Jenderal nyang tangan anaknyé udé nyambung setengé kepaksé kasi hormat balasan. Rombongan nelayan kluwar ruangan bari bawak ntu peti ès.      

Kaboel bisik-bisik.      

“Ini waktu 24 jem bates operasi pasang balik ntu tangan ampir nyampèk kan? Pegimané kalow nggak bisé kepasang lagéh?”      

Bebisiknyé keléwat pelan, Sukab nggak nyaut dalem situwasi nyang kayak gétu.       

“Ya carik akal,” Bang Pol nyang ngejawab.       

Mingsi didalem kantor, bari nyusurin lorong kantor nyang orang-orang didalemnyah cuèk bèbèk, Bang Pol tau-tau nanyak ke Sukab.        

“Énté punyak temen nyang pinter?”       

“Orang pinter?”        

“Bukaaannn, bukan duksehuksye, milenial dikit gétoh!”        

“Ooooh, pinter beneran? Adalah! Mau diapain?”        

“Bukan diapain, tapi suruh ngapa-ngapain!”       

“Ngapa-ngapain pegimanah?”        

“Pegimana caranyah ini tangan nyambunglah.”        

Sukab kepikirnyah cumak Abang Dosèn, tapi si Abang kan mingsi sekolé di luar negri …

“Yati ajah …,” katé Kaboel.         

Sukab inget Yati émang kaga perné lepas dari hapé. Ntu tangan mesti balik ke bongkol lengen nyang punyé. Pegimané carényé?         

“Adé!” Doi jawab dululah Bang Pol.         

“Ayuk! Ke sonoh kité!”        

Rombongan mau masup lagi ke lip, èh adé nyang nanyak.         

“Mané si Karta?”         

Udubillah, seabisnyé dicariin, ntu satpam nyang kesaruan paswalpres bilang Karta mingsi di towilèt.     

“Kawan Bapak-bapak masih di peturasan,” katényé unjuk jempol feodalisme.         

“Dulu suka naèk kereta api Senja Ekonomi ya?” tanya Sukab.         

“Lho kok tau?”         

“Di dunia ini kan cumak di situ ada tulisan peturasan.”         

Kaboel nyelak.         

“Huss! Urusin Karta dulu dong!”         

Ramé-ramé dèh padé masup towilet kencing bediri. Begiliran, bari manggil-manggil Karta.         

“Untung nggak adé guru di sinih,” katé Bang Pol.        

“Napé émang Bang?”         

“Adé murid nyang nurasnyé lari-lari dong.”         

“Hehehehehe! Bisé ajé Bang Pol!”        

“Hihihihihihi!”         

“Hohohohoho!”        

“Èh mané Karta nih?!”        

Satpam cap jempol nyang juga bingoen bukain semuwah pintu.         

“Lho di mana ya?”         

“Lhah, katanya ke towilèt kan tadi?”         

“Udah saya tunjukin ke sini sih,” katé si cap jempol, “apa teman Bapak-bapak tau towilèt itu seperti apa?”

***

Dari cerité Karta, kejadiannyé ntu beginih.          

“Ané bukak ntu pintu nyang dibilang tempat nuras. Ané héran ajé, masa’ iya sih tempat beginian dibilang peturasan. Udé tempatnyah legak, terang benderang, wangi, kedengeran lagu-lagu. Mau nuras di manah? Nggak ada lubang apé-apé, nggak adé tané bakal mendem apé-apé. Ané pikir salé masup pastinyé yé. Peturasan mah pastinya pesing èn gelap kan … Ini mah pantesnya kosan mahal. Kluwar lagilah ané, nyari tempat nyang sempit èn gelap, ampé ketemu tuh ruangan setinggi orang bediri nyang adé èmbèr-èmbèr amè pèl, émang gelap banget seabisnyé pintu ditutup.”         

“Udubillah, énté nuras di situh?”         

“Boro-boro!”         

“Kok boro-boro? Kayak nyang udé kebelet berat …”         

“Kan ané merem bentar, biar kalow melèk terangan dikit. Kan nggak lucu kalow nurasnyah nggak masup èmbèr …”         

“Astagénagé! Trus … ?”         

“Waktu melèk itulah …”         

“Napé?”         

“Lihat lagi tangan-tangan!”         

“Hah? Tangan-tangan? Berapa?”         

“Banyak!”

(Bersambung)

*Ilustrasi: 2022, Dodo Karundeng

Leave a Reply