Petualangan Sukab

Cerbung Betawi Urban

Tangan Siapé? (5)

“Hooi!”

Itu tangan mustinyé udé kagak keliatan. Serasé minggring-minggring atinyé Sukab, sport jantung jungkir-balik, takut kernèt sangar nyang dipanggil Man mergokin ntu tangan ditindihin pahé.                          

“Hoi Bang!” Kaboel cepet nyaut. “Ada apa rupanya Bang?”                          

“Ah sok ngebatak luh, ané anak Ciputat, Sob.”                         

“Oooh, Ciputatnyé di mane?”                         

“Halah, ngapain sih nanyak-nanyak! Aman padéh?”                          

“Amaaaannn!” Cepet ajé dué-duényé nyautin.                          

“Ya udé kalow gituh!”                           

Si Man udé mau nutup lagéh ntu pintu bak.                          

“Mingsi jau Bang? Laper banget nih.”                          

Ngedumel dèh si Man bari ceklèkkin pintu.                          

“Laper … laper … segalé cacing kolokan diurusin … ntar juga nyampèk.”                          

Ngilang si doi. Kedengeran nglaporin.                          

“Aman Blèh!”.                           

“Ya ampun,” pikir Kaboel, “naményé Blèh doang? Nemu di mane?”                          

Di pojokan, Sukab lenger-lenger pegangin tangan.                           

“Busyèt, kayak nyang tadih jeri, karang diliat-liatin kayak pasfoto demenan,” pikir Kaboel.                      

“Gelap Kab, apé kliatan?”                          

Sesama piiiiir (= peer., Eng.) rekan anabèl warungan, Kaboel tau ajé Sukab suka ngebacain garis-garis tangan temen, apé tamu-tamu warung nyang seabis makan nungu nasinyé turun.                          

“Ya jelas enggaklahyaw! Ntar ané liatin lagéh. Jadi pegimané Boel? Doi nggak nanyain kan?”                        

“Nanyain apé?”                          

“Paké nanyak lagéh, ya nanyain inih!”                          

Sukab lemparin ntu tangan ke Kaboel. Pas amé rheng-rheng mesin truk dinyalain, nyang geternyé kayak gempa bumi.                          

“Busyèt, gunung meleduk nih?!” Kaboel ngedumel bari pegangin tangan.                          

Pas jatoh pleg di pangkuannyé ntu tangan telentang kayak orang ngemis.                          

“Aduh, apaan sih Kab, tangan anak orang dilempar-lempar?”                          

“Yo-i! Tangan anak orang napé ampé sini? Ditanyain nggak tadé?”                         

“Kagak, kayaknya nggak tau jugak adé ini tangan.”                         

Truk jalan lagéh. Kaboel pindahin ntu tangan ke sebelahnyé. Kayak nyang sedikit ngurmatin, gitu dèh, pan ini tangan anak orang.                          

“Pan bisé gini Boel, ntu dué-dué cumak poré-poré nggak tau, tapi biar kité nggak curigésyen ya nggak nanyak langsung, doi pikir pan kalow kite tau soal ini tangan pastinyé kité nanyak. Iya kan?”                         

“Ya bisé, tapi nggak pasti.”                          

Sukab pukul jidat kendiri.                         

“Balik lagi dèh titik nol.”                          

“Émang kurang data mau apéh.”                           

Truk semingkin laju. Nyang dipikir Sukab karang anak orang nyang tangannya dipotong lantes potongannyah dibuang masup ke bak truk. Tapi apé émang begitu nyang kejadian yé?                          

Nyang kebayang amé Sukab, adé nyang pingsan ditemuin banyak orang.                           

“Bawa ke rumah sakit! Bawa ke rumah sakit!”                           

“Panggil ambulans! Panggil ambulans!”                          

“Pakai mobil saya sad-jha!”                           

Tapi apé yé émang begitu kejadiannyé?                           

“Tangan saya mana? Tangan saya mana?”                          

Gitu nggak nanyanyé seabis doi nyadar?                           

“Enggak gitu Kab, pastinyé doi pingsan lagéh.”                          

Sukab pusing bener kayaknya.                          

“Napé kité musti nyangkutin diri ke urusan tangan ini yé? Kalow udé nyampé, kité turun, terus udèh ajé yé? Kayak nggak perné liat ini tangan. Gimané Boel?”                           

“Émang gitu maunyé énté Kab?”                            

Sukab belon ngejawab. Tau-tau truk keluar tol, masuk ke dalemnyé malem nyang gelap banget. Nggak adé lampu, nggak adé oncor. Pokoknyé cumak item ajé ini dunié.                            

“Aduh, dibawak ke mané kite Kab?”

(bersambung)

*Ilustrasi: 2022, Dodo Karundeng

Leave a Reply