“Kok dibilang bakalan adé Kopid nyang laèn, pegimané tuh Kab?”

“Ya gitu dèh.”

“Gitu dèh pegimané?”

“Ya gitu ajé.”

“Ah payé dèh!”

“Émang payé, trus mau pegimané lagéh?”

“Tumbèn amir énté kagak adé sumanget begicu Kab.”

“Abisnyé!”

“Abisnyé napé?”

“Ya kagak napé-napé.”

“Aiiihh! Siaul bener énté Kab, ané cius nih! Cius beneran!”

“Héhéhéhé! Mengkényé! Ulah cius-cius acanlahyauw!”

Sembèn ngupi, copot masker èn jau-jauan mojok di warung pas lagi sepi, Sukab amé Dul Komprèng bebagi katé. Itung-itung ngelipur lara walow nggak adé nyang lara.

“Ya abis pan parian baru Kopid Sangalas ni katényé belum adé paksinnyé, èn kalow matil orang lebi kejem èn lebi cepetan matinyé,” kate Si Dul.

“Ya baguslah kalow lebi cepet, ngapain nyesek lama-lama ujung-ujungnya binasé jugak.”

“Huss! Begitu amat sih Kab? Bisa idup kan nggak ada jelèknya.”

“Nah! Itu dié jawabannyé Dul! Kalow énté mingsi péngin idup, ya betahan iduplah!”

“Maskeran terus? Nunggu paksin laén lagi?”

“Lhah mau idup apé kagak?”

“Susyé melulu idup kité dong jadinyé!”

“Namanya juga lagi perang, masa’ mau énak-énak?”

“Bolé dong péngin idup énak.”

“Tergantung apé nyang énté rasain énak Dul, kalow orang laèn kejèt-kejèt ngelawan maut, lantes énté nyang mingsi bisé ngernèt paké masker, bilang idup énté nggak enak ya nggak punya otak.”

“Otak yé?”

“Lhah mikirnyé pan kagak di dengkul, Dul.”

“Hmmm … banyak yang ngeluh Kab, itu nyang ané denger di dalem mikrolèt.”

“Ngeluh apé?”

“Ya ampir semué, ngeluh nggak bisé makan-makan, ngeluh nggak bisé kumpul-kumpul, ngeluh nggak bisé ke luar negeri …”

“Di dalem mikrolèt?”

“Yo-i! Anak ingusan ajé omongannyé luar negeri Kab sekarang, nggak usyé paké punyak duit banyak-banyak, bèkpèkkers naményé Kab …”

“Adé nggak hubungannyé amé tubrukkers? Kalow mingsi ngeluh ya emang ingusan.”

“Ntu artinyé banyak nyang ingusan Kab.”

“Itu nyang ané hairan Dul, kayaknya kok ngebeeeeeet bener kumpal-kumpul-kumpal-kumpul, kayak nggak pernah diajarin prihatin. Sekalinyé doi puasé, ongkos bukaknyé limé kali lipet makan biasé. Susyé, susyé …,” katé Sukab dengen kepalé godek.

Lantes kedengeran dangdut dari radio nyang ini kali rada-rada nge-blues. Kayak nyang ngeratap, ngeluh, kadang teréak kayak Janis Joplin. Ngedeketin tengé malem, Dul Komprèng duluan cabut. Siti gantiin Yati nyang sibuk belajar sabelonnyé UTS. Keliatannya ngantuk beratz.

“Tidur aja bentar, Ti, ané bisé jagain,” katé Sukab.

Nggak paké nyaut Siti langsun ajé nyari bangku trus mak-bleg. Kagak adé nyang ajakin omong, Sukab ngomong amé dirinyé kendiri.

“Iyé yé, kayaknyé itu soal standar idup enak nggak enak.”

“Bethoel katé temen Bali! Kalow standarnya pra-pandemi ya idup ampé mampus nggak bakalan huenax.”

“Ganti standar dong?”

“Itu dié! Ubah standarnya ke pastja-pandemi, udé nggak pandemi tapi pengalaman pandemi kagak dibuang, jadi nggak kesambet parian baru Kopid Sangalas.”

“Hmmm, jadi standar lama nggak bakalan balik yé?”

“Apaan tuh?”

“Cengèngèsan dengen mulut nyiplak nggak paké masker nyang bikin droplèt énté kemané-mané.”

“Ntu énté udé tau risikonyé.”

“Kok jadi susyé idup yé?”

“Nggak susyé kalow idupnyé nggak usyé di bumi.”

“Di mané dong?”

“Di sorga!”

 

 

Pondok Ranji, Kamis 1 April 2021. 08:21.

Leave a Reply