Pegimané carényé yé kité semué jadi orang baroe, manusiah baroe, èn paké caré-caré idoep nyang serba baroe, mendadax, sak-deg-sak-nyet, ini ari djoegé? Apé bisé?

Adé nyang bisé! Itu soal nyang dipikirin Sukab bari begolèk-golèk di bangku warung nyang semangkin ari semangkin keras ajé rasényé. Kebangoen jam dué pagi, ari mingsih gelap bukannyé ngeringkel kelap-keloplah Si Sukab kebanyakan mikir.

Apé nyang dipikirin? Apé lagi kalow bukan normal baroe nyang amé orang-orang dijalanin kayak normal lawas. Mentang-mentang kelamaan nggak ketemu kok terus pesta makan dèmpèt-dèmpètan, cepika-cepiki, sèlpi kagak paké masker lantaran ntu muké kagak keliatan. Nggak anèh kan jumlah nyang pulang besar ke alem bake jadi nambé?

Lamé-lamé bisé abis pendoedoek kité, pikir Sukab, pendoedoek bumi jugé, kalow manusiah kagak ngarti-ngarti dirinyé musti berubé, alih-alih ninggalin masa laloe, èh nyang diimpiin cumak kapan bisènyè balik ke masa laloe itu.

Kapan fajar sidik nongol di wetan, dateng dèh Yati buka warung. Normal baroe artinyé balik lagi orang-orang berangkat kerjé èn nyarap dulu di warung. Tamtoe hajé warungnyé kudu warung nyang bener, nyang nggak cumak rada-rada, tapi émang bener-bener nyadar protokol keséhatan. Udé berapé ari keliatan orang nyang dateng paké masker, kalow nggak paké ya nggak bolé masup. Duduknyé jau-jauan, paling enggak atu mèter, nyang nglayanin èn masakin kayak Yati ntu paké masker jugé, tapi kalow makan jehelas buké masker duonk, èn nyang mau bersin binti wahing garé-garé baunyé sambel terasi musti paké ilmu pèjèt idung.

Sukab cumak bisé tarik napas panjang di balik maskernyé. Nggak semué warung kayak gini, nggak semué rumé makan kayak gini, nggak semué kapé kayak gini. Tempat keraméan ampun-ampun, tetep ramé èn nggak jadi separo ramé.

“Pantes ajé kan itungan nyang kenak Kopid èn nyang mati naèk terus Dul?”

Dul Komprèng, nyang ari-ari sebagé kernèt mikrolèt setengé idoep jagain penumpang jangan ampé dèmpèt-dèmpètan, cumak bisé gèlèng kepalé bari bilang iyé.

“Yo-i,” ujarnyé. Tangannyé ambil tahu bacem nyang ditarok di baskom betutup. Sebelényé adé jugé perkedèl jagung kuning bekilap nyang pastinyé huenax.

“Kité musti besyukur mingsi bisé ambil èn beli makanan énak yé Kab,” katényé, “ banyak orang nggak usah paké kenak Kopid jugak udé idup-idupan ajé saben ari nggak bisé makan.”

“Itu mangkényé nyang ngejalanin Normal Baroe jangan bego-bego amat, Si Kopid Atu-Sembilan ntu bisé diputus kalow semua orang nggak kumpul-kumpul di dalem maupun di luar rumé  …”

“Mengsélényé bukannyé bego sebenernyé Kab, ntu kelas menengé pan sejelèk-jelèknyé perné sekolé …”

“Apé dong kalow gitu?”

“Sombong, pongah, congkak, ngrèmèhin, nyang kayak gitu nutupin kepinterannyé …”

“Ntu pan kalow nyang pinter …”

“Yo-i!”

“Kalow nyang bégo?”

Dul Komprèng nyang suntuk jadi nyengèngès lebar kayak topèng komèdi.

“Énté nanyak apé nanyak sih Kab? Udé bégo, sombong lagéh, abis ajah kan!”

Orang-orang kluwar masup warung, nggak sedikit nyang minté dibungkus ajé nasi uduknyé, jugak kopi nyang dipindé ke termos bawaan, tamtu lantaran nggak adé lagi tempat duduk di warung.

Sukab bisé bayangin ntu kawan-kawan bakal nyari tempat nyaman èn sepi buwat makan dengen perasaan aman. Biarin cepet-cepetan èn cumak sebentar, bisé jugak ati jadi seneng kan?

“Adényé Si Kopid ntu nggak perlu diseselin,” kate Sukab, “cukup diadepin.”

“Dijabanin gitu yé?”

Sukab manggut-manggut mantep bari angkat masker nyeruput kopi jagungnyé.

 

 

Pondok Ranji,

Minggu, 14 Juni 2020. 09:17.

Leave a Reply